Charles Mackerras

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Mackerras
Ilustracja
Charles Mackerras, 2005
Imię i nazwisko

Alan Charles Maclaurin Mackerras

Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1925
Schenectady

Pochodzenie

australijskie

Data i miejsce śmierci

14 lipca 2010
Londyn

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Odznaczenia
Order Australii (cywilny) Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania) Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Medal Za Zasługi I stopnia (Czechy)
Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Alan Charles Maclaurin Mackerras (ur. 17 listopada 1925 w Schenectady w stanie Nowy Jork, zm. 14 lipca 2010 w Londynie[1]) – australijski dyrygent.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jego rodzina przeprowadziła się z USA do Australii w 1927 roku[2]. Studiował grę na oboju i fortepianie oraz kompozycję w New South Wales Conservatory w Sydney[3][4]. W latach 1943–1946 był pierwszym oboistą Sydney Symphony Orchestra[2][4][5]. W latach 1947–1948 studiował dyrygenturę w Pradze u Václava Talicha[3]. Jako dyrygent debiutował w 1948 roku w londyńskim Sadler’s Wells Theatre Zemstą nietoperza Johanna Straussa[3], następnie do 1954 roku był etatowym dyrygentem tegoż teatru[3][4]. W latach 1954–1956 był pierwszym dyrygentem BBC Concert Orchestra[2][3][4][5]. W 1963 roku zadebiutował w Covent Garden Theatre Katarzyną Izmajłową Dmitrija Szostakowicza[3][4]. Od 1966 do 1969 roku był pierwszym dyrygentem opery w Hamburgu[4]. W latach 1970–1977 dyrektor muzyczny Sadler’s Wells Opera[3][4]. Od 1969 roku występował w USA[3][4], w 1972 roku zadebiutował w nowojorskiej Metropolitan Opera Orfeuszem i Eurydyką C.W. Glucka[3]. W 1973 roku poprowadził koncert na otwarcie gmachu opery w Sydney[3]. Był także pierwszym dyrygentem gościnnym BBC Symphony Orchestra (1976–1979) i Royal Liverpool Philharmonic (1986–1988), pierwszym dyrygentem Sydney Symphony Orchestra (1982–1985) i dyrektorem muzycznym Welsh National Opera w Cardiff (1987–1992)[4]. W 1990 roku zadebiutował na Glyndebourne Festival Falstaffem Verdiego[4]. W roku mozartowskim 1991 poprowadził na otwarcie oddanego po remoncie Stavovskiego divadla Don Giovanniego W.A. Mozarta[3]. W 1992 roku przeszedł na emeryturę, pozostał jednak aktywny jako dyrygent[3].

Był jednym z pionierów wykonawstwa historycznego muzyki wokalnej XVIII wieku[2]. Przełomowe znaczenie miała jego interpretacja mozartowskiego Wesela Figara w Sadler’s Wells Opera w 1965, z ornamentyką według XVIII-wiecznej maniery wokalnej[1][3][5]. Sporządził nową redakcję partytury Orfeusza i Eurydyki C.W. Glucka[3]. Był entuzjastą i cenionym wykonawcą muzyki Leoša Janáčka[3][4]. Jako dyrygent przygotował angielskie premiery Katii Kabanowej Janáčka (1951), Króla Rogera Szymanowskiego (1975), Dalibora Smetany i Julietty Martinů[3]. Dla wytwórni Decca, EMI i Supraphon nagrał serię 5 oper Janáčka w języku czeskim i angielskim[3].

W 1978 roku otrzymał Medal Janáčka[3][4][5]. Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (1974)[4]. Odznaczony ponadto czeskim Medalem za Zasługi (1996)[1][4], Orderem Australii (1997)[1] i Orderem Towarzyszy Honoru (2003)[1][5]. W 1979 roku otrzymał tytuł szlachecki[1][2][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Encyclopædia Britannica Book of the Year 2011. London: Encyclopædia Britannica, 2011, s. 141. ISBN 978-1-61535-500-6.
  2. ↑ a b c d e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 535. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 12. ISBN 83-224-0656-8.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2227–2228. ISBN 0-02-865529-X.
  5. ↑ a b c d e Michael Kennedy: The Concise Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2004, s. 445. ISBN 0-19-860884-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Charles_Mackerras&oldid=70052179”